W książce Grzegorza Krzywca, Szowinizm po polsku. Przypadek Romana Dmowskiego (1886-1905), czytamy:

W przededniu rewolucji 1905 r. Dmowski przystępował do rozgrywki z socjalistami z jednoznacznym planem politycznym. Na początku roku przedostał się pod zmienionym nazwiskiem do Królestwa, niczym komiwojażer kontrrewolucji, by […] przypieczętować nowy etap dla całego ruchu nacjonalistycznego na ziemiach polskich.

Do Warszawy podążał z niedwuznacznie wypowiedzianym założeniem, że zwycięstwo rewolucji może przynieść narodową katastrofę, siebie i swoich przyjaciół politycznych uznając przy tym za wyłącznych reprezentantów sprawy polskiej czy polskości jako takiej, a swój scenariusz za jedyny do przyjęcia z punktu widzenia interesu narodowego […]

Ten plan zakładał systematyczne usuwanie wpływów i obecności Polskiej Partii Socjalistycznej i socjalistów w ogóle jako destruktorów Polski z życia publicznego, niekiedy, jak pokazywały to późniejsze wypadki, także przez ich fizyczną eliminację.

Nowa taktyka oczyszczania moralnego bajora polskiej polityki znalazła może najpełniejsze odbicie w referacie wygłoszonym przez przywódcę Ligi [Narodowej] w kwietniu 1905 r. i powielanym jako oficjalne stanowisko LN. Podsumowanie tego tekstu wskazywało, że próba dalszych, także siłowych rozstrzygnięć może być tylko kwestią czasu. Dmowski przekonywał tam, że niezależnie od przyjętej firmy partyjnej każdy rodzimy ruch socjalistyczny wchodzi w koleiny polityki antynarodowej i sam wyklucza się z obszaru życia narodowego.

Źródło: Grzegorz Krzywiec, Szowinizm po polsku. Przypadek Romana Dmowskiego (1886-1905).